Rozdział 41 - Walking in the rain

Wzbierał we mnie przypływ. Przypływ tego wszystkiego, co chciałem powiedzieć i co chciałem, by ze mnie wypłynęło. Wyszedłem z łazienki i wylewałem się już za krawędzie samego siebie, roztapiałem się i pozostało we mnie tylko to, co ważne.

Teraz, gdybym stanął na ringu przed Mike'iem Tysonem, wygrałbym. 

W salonie biesiada trwała w najlepsze, soki przelewane były z dzbanków do szklanek, uśmiechy nie gasły, mimo że chmury zasnuły niebo i pierwsze krople nadchodzącej ulewy rozbiły się na asfalcie. Teraz byli szczęśliwi, teraz, w swoim własnym gronie, bez przybłędy, którą Nell była w ich oczach, w oczach każdego, widziałem to, rozciągała się wokół ich tęczówek. Jazzy pełna radości postawiła na stole szarlotkę pokrojoną w staranną kostkę. Smak pieczonych jabłek stanął mi w  gardle, a potem przypływ, który wzbierał i wzbierał, uderzył we mnie falami i rozerwał na kawałki.

-Jesteście z siebie zadowoleni? - warknąłem wściekle. Poderwałem ze stołu szklankę i rozbiłem ją na ścianie w pył. - Potraktowaliście ją jak śmiecia, jak kawałek gówna. Nie zasłużyła na to.

-Jest bezczelna i niewychowana - stwierdził ostro ojciec. - Jako twój rodzic mam prawo być oburzony cholernym towarzystwem, które sobie dobierasz.

Parsknąłem histerycznie, przewracając na stole to wszystko, czego dosięgnęło moje wzburzone rozszalałe ramię.

-Nie jesteś moim ojcem - wytknąłem po raz pierwszy w życiu. - Mój prawdziwy ojciec, choć kawał z niego gnoja, choć chodzi pod krawatem całe życie, od razu pokochał Nell. Chciałem wam ją przedstawić tylko po to, byście nie mówili więcej, że nic o mnie nie wiecie, że zamykam się przed wami i całym pieprzonym światem. Ale teraz widzę, że nie zasługujecie na to, by wejść z butami w moje życie.

Wtedy Cindy wstała od stołu, uśmiech pogrywał na jej ustach. Wyciągnęła do mnie dłoń, by pogładzić mnie po ramieniu. Byłem zwierzęciem w zoo, w dodatku na tyle potulnym, by ludzie wkładali przez pręty klatki palce i wtykali je we mnie. Przyszła pora na rozerwanie krat.

-Nie denerwuj się. Może tak będzie lepiej.

Strąciłem jej rękę i pchnąłem za ramiona, aż jej plecy przytuliły się do ściany.

-Jesteś pieprzoną egoistką - zawarczałem w jej twarz. - Przez ciebie uciekła. Nie wiem, co jej powiedziałaś i nie chcę wiedzieć. 

-Dałam jej tylko jasno do zrozumienia, do kogo należysz.

Ten sam przypływ zachwiał mną i uderzyłem Cindy w twarz, mocno, tak mocno, że ugięły się pod nią nogi i upadła na kolana, a potem wbiła nadgarstek w panele. Złapała się za palący żywym ogniem policzek i wszyscy w salonie słuchali mojego oddechu, zionął jak wiatr na szczytach Kaukazu.

Krzyki matki i ojca rozeszły się po salonie, ale moja wewnętrzna blokada dalszej agresji powstrzymała ich przed odciąganiem mnie od Cindy. Na oślep wsparłem się ściany ponad nią, skuloną na posadzce, i powiedziałem:

-Nie należę do nikogo. Ani do niej, ani do ciebie. Wyłącznie do samego siebie.

A potem wyszedłem, przebijając się przez salon zastygły w gęstym powietrzu, przez drzwi balkonowe na taras, skąd za domem rozciągał się ogród. Na jego końcu rosło drzewo o bujnej koronie, zwisała z niego spróchniała już drabinka na żeglarskich linach, a na najgrubszym konarze wiele, wiele lat temu ojciec wzniósł domek ze zbitych drewnianych desek, w którym wraz z Austinem obejrzeliśmy pierwszego pornosa, w którym oglądaliśmy obrazki pierwszego playboya. Nie byłem na górze od kilkunastu długich lat i teraz bałem się, że jeśli wdrapię się po pniu, nie będę miał siły, by z powrotem się z niego ześlizgnąć. Mimo to zaryzykowałem, wetknąłem stopę w wystającą korę, przytrzymując się lin, które jedyne były jeszcze stabilne. U podnóża drzewa oprószyły mnie pierwsze krople z rozciętych ołowianych chmur. W połowie drzewa miałem już mokre plecy i rozciętą przy mankiecie koszulę. Ale wkrótce wdrapałem się w rozrośniętą koronę, przeszedłem przez wnękę i skryłem się w lichej konstrukcji przed rodziną, przed światem, przed sobą i przed tym potwornym deszczem, który ziębił mnie całego.

Setki wspomnień uderzyły we mnie. Siedziałem na upstrzonej amatorskim graffiti desce podłogowej, obejmowałem ramionami kolana i ubolewałem nad ciasnotą spodni, które o mały włos nie pękły na pośladkach. To tu przychodziłem po wszystkich kłótniach ze światem. Tu przychodziłem, pełen zauroczenia względem licealnych koleżanek, dopóki to ja nie stałem się tym, który łamie serca. Podłoga domku na drzewie była poduszką wchłaniającą moje łzy, znała ich tyle co nikt inny. I wszystko wskazywało na to, że po wielu, wielu latach wrócimy do punktu wyjścia i łzy przepalą surowe, zbutwiałe drewno.

Ulewa rozpętała się na dobre, porywiste podmuchy miotały drzewami i moimi włosami. Deszczówka omywała mi twarz, jakby ktoś lał na mnie z wiadra. Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem do Nell, choć to tylko okruch tego, co powinienem był zrobić.

-Przepraszam - wyrzuciłem z siebie, gdy odebrała, a razem z głosem uciekł głośny szloch, który przekrzyczała wichura. - Przepraszam, powinienem był coś zrobić - łkałem. - Powiedzieć, zareagować, kurwa, stanąć za tobą murem.

-Nie płacz, głupku - powiedziała łagodnie - bo i ja zacznę płakać.

-Nie umiem tego powstrzymać - wyszlochałem. To nie był zwykły płacz; to był histeryczny szloch. - Tak strasznie cię przepraszam, nie powinienem był cię tu ciągnąć. 

-Daj spokój. Pamiętasz naszą zasadę sprzed pierwszego seksu?

-Co cię nie zabije, to cię wzmocni - wspomniałem.

-Bingo. Nie mam ci niczego za złe, w porządku?

-W porządku.

-Więc czemu wciąż płaczesz?

Ocierałem te łzy w koszulę i nie wiedziałem już, co jest deszczem, a co moją rozpaczą. Pociągałem nosem, zaciągałem wraz z tym wodę i topiłem się w ulewie rozdzierającej niebo. Bezgraniczna bezsilność splątała mnie sznurami, a włókna lin przepalały moją skórę. Nagle chciałem przytulić cały świat, żeby nie mógł mnie więcej skrzywdzić.

-Przepraszam - powtórzyłem. - Za wszystko.

Nie rozmawialiśmy już więcej, deszcz zagłuszał wszystkie nasze słowa, więc rozłączyliśmy się, a ja wciąż płakałem. Może to zasługa domku na drzewie, a może pękły we mnie wszystkie rury, nastąpiła awaria i teraz leje się ze mnie, i leje, i leje, aż nie nastanie deficyt wody, aż ją całą wypłaczę.

Naraz wichurę przeciął kobiecy głos. Wsparłem się na kolanach i wychyliłem przez wnękę na okno. Mama biegła przez rozległą połać trawnika, trzymała nad głową garsonkę, która jednak nie spełniała się w roli parasola. Rzuciła ją pod krzak z różami i chwyciła drabinkę. Nim krzyknąłem, że korzystanie z niej, tak przeżartej przez korniki, może skończyć się kalectwem, ona niezdarnie wdrapywała się po kołyszących się linach, obcisła spódnica wcale nie ułatwiała jej zadania. Zlitowałem się nad nią przy mecie, ramię urosło mi i wychynęło za podłogowe deski, a potem wciągnąłem drobną kobietę i przesiąknięta deszczem jak gąbka stanęła roztrzęsiona na bosaka na pełnej drzazg podłodze, która trzeszczała pod naszym wspólnym ciężarem, chwiana bezwiednie wiatrem.

-Synku, ty płaczesz? - spytała z przejęciem; całkiem inna osoba, wskazówka jej charakteru wykonała pół obrotu na tarczy, pełne 180 stopni.

-Jednak umiem - burknąłem, ocierając zakatarzony nos; mój rękaw zaszedł żółcią. - Zdziwiona?

Dotknęła mojego policzka wierzchem kościstych palców. Odwróciłem głowę i jej dłoń spłynęła wzdłuż ciała.

-Co się z tobą dzieje, Justin?

-Co się dzieje ze mną? - podniosłem głos. - Raczej co się stało z wami? Chciałem przedstawić wam kogoś, kto znaczy dla mnie tak wiele, tak cholernie wiele, kto był przy mnie zawsze. ZAWSZE - podkreśliłem. - Bo was nie ma nigdy.

-Jesteś z Cindy - powiedziała cicho. - Kochacie się.

-Jestem, owszem. Ale Nell jest moją przyjaciółką. Wie o mnie wszystko. Wszystko to, o czym nie wiecie wy; wszystko to, o czym nie chciałem mówić nikomu. - Oparłem się dłońmi o śliski parapet i znów wstrząsnął mną przypływ. Po podłodze płynął strumień deszczu, a obok strumień moich łez. - Wiesz, dlaczego tak naprawdę wróciłem do Stanów? - Natchnęła mnie siła zwierzeń. Potrząsnęła głową i rozbryzgała wokół siebie ślady ulewy. - Bo obiecałem to Jasonowi. Obiecałem, że jeśli coś mu się stanie, wrócę i zaopiekuję się Cindy i Rosie. - Rozpłakałem się ponownie, choć oczy zdążyły mi już wyschnąć. Przekrzykiwałem monotonny szum liści. - Tak naprawdę nigdy nie chciałem tu wracać! - wykrzyknąłem. - Nigdy nie chciałem wracać, bo wiedziałem, jak to wszystko się skończy: na nowo zakocham się w Cindy, ona będzie szukała we mnie Jasona i tak będziemy kręcić się w tym zamkniętym kole. Nigdy nie chciałem wracać, bo...

-Bo się zakochałeś - dokończyła mama, wstrzymując oddech, dłoń przytknęła do ust i kolana jej osłabły, zatrzęsła się na nich cała w chłodzie i bojaźni.

Spuściłem głowę tak nisko, że niemal skryłem ją między kolanami. Koszula lepiła mi się do piersi i deszcz zmywał ze mnie wszystkie obce zapachy: i lawendę, i róże Nell.

-Bo się zakochałem - powtórzyłem. Łzy mieszały się w moim gardle ze śliną. - Chciałem z nią być, chciałem patrzeć, jak dorasta, jak się zmienia. Chciałem być szczęśliwy - zakończyłem cicho, a potem byłem już w ramionach mamy, drżący, zalany tym wszystkim, co w końcu ze mnie wypłynęło, utopiony we własnych łzach, zamknięty w jej troskliwych ramionach, które w końcu, po latach zrozumiały, że moje mury nie są z kamienia, a ze szkła i w to szkło wgryzają się głębokie rysy i szramy, i że wkrótce pęknie.

Długo przytulała mnie do piersi. Pochylałem się, by tak drastycznie nad nią nie górować, i opierałem policzek na kości jej barku. Gdy gładziła mnie po plecach, wyczuła pod palcami niedawne szramy powstałe pod paznokciami Cindy. Wiedziałem, bo wymknęło się z jej ust rozległe westchnienie. Objęła moją twarz małymi dłońmi, poprawiła mi włosy i spojrzała wzrokiem, którego wcześniej nie widziałem: ni to współczucie, ni to żal, ale też nie zdenerwowanie. To były oczy matki, która odzyskała syna. I w tych oczach odbijały się oczy syna, który odzyskał matkę.

-Muszę cię o coś spytać - powiedziała, poklepując mnie po piersi. Zapięła ostatni guzik mojej koszuli. - Kochasz Cindy?

-Kocham ją najmocniej na świecie - odparłem bez zawahania. - Nie wiem za co, ale kocham ją tak, że aż bolą mnie wszystkie mięśnie. Kocham ją bezgranicznie, bezwarunkowo i nieodwołalnie. Kocham ją tak mocno, że chce mi się płakać, gdy nie ma jej obok. A gdy jest, chce mi się ryczeć jeszcze bardziej. Cholerny paradoks.

-Wiesz, że musisz podjąć decyzję, prawda? - spytała, a jej słowa uderzyły mnie w twarz.

-Wiem - odparłem z ciężkim sercem, które pochylało mi plecy; przez nie się garbiłem.

-Wierzę, że postąpisz mądrze. I dojrzale. Pamiętaj, że macie z Cindy córeczkę.

-Pamiętam, mamo - westchnąłem.

-Poczuła się zagrożona. I z tego co widać, całkiem słusznie. Obwiniaj nas, ale nie ją. 

-Wiem - godziłem się na wszystko. - Chyba powinniśmy porozmawiać. Jest jeszcze w domu?

-Zabrała Rosie i pojechały gdzieś razem z Jazzy. Była cała zapłakana.

W popłochu przeskoczyłem przez parapet i zawisłem na linie drabiny, mięśnie napięły mi się pod koszulą. Grawitacja ciągnęła mnie w dół, choć pragnąłem latać ile tchu w piersi. Stanąłem na stabilnym gruncie, zapadłem się w przesiąkniętej trawie po kostki i brnąc przez ogrodowe rozlewiska, mrugałem ile sił, powieki działały jak wycieraczki, bez nich nic nie widziałem. Tak jak bez Cindy. I bez Nell. Jedna jest moim oknem na wschód, druga na zachód.

-Justin! - krzyknęła moja mama, więc odwróciłem się. Skryta była za koroną drzew i ścianą lejącej się z nieba wody. - Co zamierzasz?

Rozejrzałem się wkoło, spojrzałem na swoje dłonie, na stopy, spojrzałem w ukryte słońce i odparłem szczerze:

-Nie mam pojęcia.

A potem, chlupocząc jak pranie w pralce, biegłem przez salon, rozmazując na jasnych panelach błoto o kształcie podeszew. Zignorowałem ojca, który chwytał mnie przelotnie za ramię, i wypadłem z domu na przeciw, frontowym wyjściem. Samochodu Jazzy nie było już na podjeździe. Dosiadłem swój, fotel opływał teraz deszczem, a opony ślizgały się na mokrym asfalcie, gdy wystartowałem z impetem. Goniłem, ale nie wiem czy ją, czy to, co mogę stracić. Wycieraczki pracowały na pełnych obrotach, przebiegały przez szybę wte i wewte. Włączyłem w aucie ogrzewanie, by przeschły mi ubrania, ale wkrótce duchota opierająca się o fotele i mnie do jednego przygwoździła. Wolałem więc marznąć pod przemoczonymi szmatami, niż płonąć wszystkimi niepowodzeniami wylatującymi z samochodowego wentylatora.

Nie byłem pewien, czy sam wierzę w te brednie, na dźwięk których przytakiwałem matce. Może tylko otrząsałem się z deszczu. A może ktoś stał u podnóża drzewa i ciągnął mój podbródek na nici. W każdym razie gdy tak myślałem o wszystkim, przedzierając się przez kurtynę wrzeszczącego deszczu, doszedłem do wniosku, że problem nie leży w Nell, nie leży w Cindy, nie leży w nikim, kto mnie otacza. Leży we mnie. We mnie jest problem. Ja jestem problemem samego siebie. Niezdecydowanie życiem zapuściło we mnie korzenie. To ja jestem ciernistym płotem, na którym wszyscy się kaleczą, to ze mnie wystają pręty i gwoździe. Nie jestem zranionym - ja sam ranię.

Zielone światło po długim oczekiwaniu na skrzyżowaniu przycisnęło mi nogę do pedału i wyrwałem w przód. Plecy zatopiły mi się w tapicerce, wygrałem z twardą skórą i gnałem, mordując bez wytchnienia wszystkie konie mechaniczne. Pulsowała we mnie obawa, że nie zdążę, ale gdy zastanawiałem się, do czego tak spieszę, pochłaniała mnie pustka, bo w skrzynce odpowiedzi nie było nic. To jednak nie pozwoliło mi zwolnić, wszystkie znaki drogowe rozmazywały mi się przed oczami, a ograniczenia prędkości odlatywały. Kapało mi z nosa, kapało mi z brwi, gumkę w majtkach miałem całą mokrą, ale gdy w końcu stanąłem przed domem, dotykając swoją przednią tablicą rejestracyjną tylną tablicę Jazzy, wszystkie te mokre ubrania, przesiąknięte do szpiku nici, nie miały znaczenia.

Zostawiłem klucz w stacyjce, ale silnik nie był już na chodzie. Wszystko to, co na mnie przeschło, zmokło na nowo, bo ulewny strumień uderzył we mnie, gdy tylko wysiadłem z samochodu. Biegłem do domu, by skryć się przed deszczem i biegłem, by być bliżej tego, co zdawało się nieustannie oddalać. Wniosłem do przedpokoju kałużę, w którą powoli się roztapiałem, otrząsnąłem się ze wszystkich kropel, które nie trzymały się mnie kurczowo, i wszedłem do salonu. Ale tam nogi wtopiły mi się w panele i nagle byłem tak suchy, że z sekundy na sekundę było mnie mniej i mniej, i mniej. I serce było suche, i jego też było mniej.

Koło kanapy stały dwie walizki, jedna większa, z torebką Cindy zawieszoną na rączce, druga mniejsza, siedział na niej pluszowy pies z wyłupiastym okiem. Rosie siedziała na dywanie w rozkroku, oddychała niespokojnie i szybko, przyciskała do piersi poduszkę obitą tapicerką kanapy. Jazzy zamykała okna, bo na parapecie gromadziły się małe kałuże, a Cindy zbiegała ze schodów i zbiegając, wpadła prosto w moje ramiona. Ale nie gotowa na uścisk, który pogrzebie wszystko to, co nigdy nie powinno wychynąć z podziemi. Wpadła nieumyślnie, spiesząc do walizek, spiesząc ode mnie, nie do mnie.

-Co się dzieje? - spytałem nieprzytomnie. Jakbym oczy miał zamknięte i nie znał symbolicznego znaczenia walizek. - Cindy, co jest grane?

Przełknęła głośno ślinę, która przetoczyła się przez jej gardło jak ołowiana kula o średnicy znacznie przekraczającej średnicę przełyku.

-Zabieram Rosie i wyprowadzamy się do Jazzy - powiedziała stanowczo, twarz nie grała jej żadnym grymasem. - Mam tego dość, Justin. - Nerwowo potarła policzek. Ten sam, z którego krzyczał siny ślad kościstych palców. - Nie wiń mnie o to, że jestem zazdrosna. Mam pełne prawo czuć się zagrożona, czuć się zagrożona jako twoja dziewczyna. Widzę, jak patrzysz na Nell. Nie znam tego spojrzenia, cholera, nie znam go. Nie wiem, co oznacza. Nie wiem, co oznacza dla ciebie. Kiedy ona tu była, czułam, że jestem dla ciebie tą drugą. We własnym domu, u boku własnego faceta. 

-Cindy, to nie tak - powiedziałem łagodnie. Czułem, jak powietrze umyka mi przez palce, jak je tracę. Jak tracę ją. - Nie rozumiesz.

-Doskonale rozumiem - przerwała mi. - Nie wiem co, ale rozumiem. Jest dla ciebie ważna, w porządku. Ale ja chcę być ważniejsza. To ze mną jesteś, podobno mnie kochasz, ze mną masz dziecko, ze mną mieszkasz, Justin. Nie chcę być drugą, nawet jeśli ona jest tylko przyjaciółką. - Słowo 'tylko' wypadło z jej ust jakby pchane przez wiele silnych rąk. - I nie chcę znów ukrywać twojej złości pod toną pudru. Zmieniłam się. Nie jestem tą samą wystraszoną szesnastolatką, która ponad wszystko chce być kochana. Teraz znam swoją wartość. Jeśli ty jej nie znasz, nie mamy o co walczyć.

-Cindy, przepraszam - powiedziałem przez ściśnięte obrożą żalu gardło. Przeprosiłbym ją za wszystko, za co chciała być przepraszana. - Proszę cię, nie odchodź, zostań ze mną - głos mi się łamał.

-Nie chcę być bita, poniżana, nie chcę znów bać się własnego cienia. Nie chcę polegać na twoich zmiennych nastrojach, nie chcę być odgrodzona od świata barierą, jaką wokół mnie rozstawiasz. - Po policzku spłynęła jej łza. To nasza pierwsza tak poważna rozmowa, w której głosy utrzymywane są na wodzy; żadne z nas nie myśli o wypuszczeniu z gardła krzyku. - Chcę być kochana, chcę być doceniana, chcę czuć, że jestem tą najważniejszą. Chcę, żebyś całował mnie na dobranoc i budził pocałunkiem o świcie. Chcę, cholera, chcę, żebyś traktował mnie jak księżniczkę. Chcę być twoją księżniczką. Chcę być twoją jedyną księżniczką. - Spojrzała mi w oczy, aż przeszedł mnie dreszcz. - Ale ty nie chcesz mi tego dać. Nie chcesz dać mi poczucia bezpieczeństwa. A o nic więcej nie proszę. Chcę mieć tę pewność, że nie będę musiała ukrywać podbitych oczu pod okularami przeciwsłonecznymi w trakcie ulewy. Chcę mieć tę pewność, że nie będę zamykać się w łazience, czekając, aż uleci z ciebie cała ta furia. Chcę mieć pewność, że nigdy nie podniesiesz ręki na Rosie. I chcę mieć pewność, że nie będziesz uciekał od problemów do Londynu. Chcę mieć pewność, że będziesz facetem, bo już dawno przestałeś być chłopcem. - Wzięła głęboki oddech, ramiona jej opadły. - Niczego nie jestem pewna. I właśnie dlatego odchodzę.

Przeszła obok mnie i nie zdążyłem złapać jej za ramiona. Wymknęła mi się. Jak powietrze. To samo powietrze zastygło mi w płucach, nie mogłem oddychać, a kiedy już zaczerpnąłem coś na kształt oddechu, razem z nim połykałem rozżarzone gwoździe. Jeszcze tylko Rosie ciągnięta za rękę przez Jazzy, wyciągała do mnie krótką rączkę z pluszakiem. Oczy miała większe, dużo większe, mieściło się w nich wszystko to, czego do tej pory nie mogłem zobaczyć. Ukucnąłem, kolanami oparłem się na posadzce, bezsilność ciągnęła mnie do ziemi. Wyciągałem ramiona, ale jej też nie dosięgałem, a nie miałem siły, by rzucić się całym ciałem przez lawinę, która odgradza mnie od wszystkiego, czego potrzebuję.

-Cindy, zostań - powiedziałem cicho, wstając. Kolana mi drżały, cierpiałem na hipotermię uczuciową. - Proszę, aniołku, zostań. 

-Naprawdę umiesz okazywać czułość tylko wtedy, gdy możesz tak wiele stracić?

-Kocham cię - wyszeptałem, głos haratał mi gardło. - Tak bardzo cię kocham. Cindy, nie odchodź. Będę taki, jaki chcesz, żebym był. - Nawet gdybym miał być kimś dalekim od siebie samego, dodałem w myślach, ale te słowa oblałyby mi struny głosowe wrzącą krwią, dlatego ich nie wypowiedziałem. - Proszę. 

-Podjęłam już decyzję, Justin. I chyba podjęłam ją za ciebie. Ty nie umiałeś. 

Cała reszta słów, cała reszta pięknych słów, którymi moglibyśmy się wymieniać, które płynęłyby od ust do uszu wraz z falą łączącej nas miłości, wyszły przez frontowe drzwi za Cindy. Wyszli wszyscy. Zostałem sam w pustym wielkim domu, w którym mój cień osadza się na każdej ze ścian, zostałem sam w ciszy wewnątrz i porywistym szumie ulewy na zewnątrz. Sam klęczący, sam przyparty na kolana przez ciężar barków. Stałem w pokoju bez luster i wszyscy odwróceni byli do mnie plecami, wszyscy tacy sami, bo ukrywali swoje twarze. 

Padłem na twarz na dywan i wstrząsnął mną kolejny przypływ, ale ten zamknąłem w sobie i nie zapłakałem. Bo płacz byłby słabością, a ja musiałem być silny. Nie dla siebie. Dla siebie zwinąłbym się w kłębek pod kołdrą, wychylając tylko czubek nosa, i przespał całe życie. Musiałem być silny dla niej, bo tracę ją, ale jeszcze nie utraciłem. Oddala się, jest uciekającym światełkiem w tunelu, które gonię i gonię, ale ono jest szybsze. 

Obudziłem się, gdy na podjeździe zagrał silnik samochodu Jazzy. Wtedy poczułem, że muszę coś zrobić, że jest późno, ale nie za późno. Zebrałem się w sobie, choć mięśnie mnie nie podtrzymywały, miałem zadanie utrudnione na samym starcie. Wypadłem w deszcz i w nim mogłem płakać, bo łzy mieszałyby się z kroplami deszczówki. Przeskoczyłem podjazd w paru susach, wpadłem do samochodu razem z wiatrem, który mnie pchał. Przypomniałem sobie wszystko to, co pozwalało mi szczytować w wyścigach na obrzeżach. Obrót kluczyka w stacyjce, pedały zamieniane wraz z mrugnięciem, dźwignia skrzyni biegów tańcząca z dłonią tango. Precyzyjny start wyrwał mnie w przód, ale samochód Jazzy był już za kurtyną deszczu na początku ulicy. Przyspieszyłem, ślizgałem się z nurtem rzeki opływającej asfalt. Tropiłem ją przez kolejne przecznice i będę tropił, dopóki nie starczy mi paliwa. A gdy i jego zabraknie, będę biegł. Biegł ile tchu. A wraz z deszczem spłynie ze mnie cały pot, zmęczenie i gorycz życia - jego smak już dawno wyeliminował z diety cukier.

Wjechaliśmy do centrum, ciąg samochodów poruszał się powolnie, jak grały mu światła. Ale ja nie chciałem dłużej czekać, nie mogłem, bo rozsypywałem się na fotelu i nogi coraz słabiej przyciskały pedały. Dlatego gdy wjechaliśmy na skrzyżowanie, a wraz z nami dziesiątki innych kierowców, wyjechałem z piskiem opon przed szereg. Auta hamowały zawzięcie, klaksony rozbrzmiewały w ulewie. A ja zatrzymałem się prawą burtą samochodu przed maską małej Hondy Jazzy. Opadły szyby w oknach kierowców, przekleństwa mieszały się z deszczem, uderzali we mnie gromami zniecierpliwienia i pośpiechu. Szarpnąłem klamką i wysiadłem z samochodu, jakbym wszedł pod prysznic. Krzyk klaksonów nie odpuszczał. Wtedy też z miejsca pasażera samochodu Jazzy wysiadła Cindy, zwiewna sukienka przylegała do jej delikatnie zarysowanych piersi, mokre włosy kleiły się do policzków. Obejmowała się ramionami i na boso podbiegła bliżej, ale nie tak blisko, jak chciałyby moje ramiona, których jedynym marzeniem jest uścisk. Podbiegła, by jej roztrzęsiony głos dobiegł do mnie przez gwar miasta i złowrogie uderzenia z nieba.

-Co ty wyprawiasz? - krzyknęła, mrużąc powieki, deszcz lał się po jej rzęsach. - Zaraz nas wszystkich pozabijasz!

-Cindy, błagam, wróć do mnie! - Zachłysnąłem się wodą, rycząc ile sił w krtani. - Zmienię się, przysięgam. Tylko do mnie wróć! Nie mogę być sam, rozumiesz? Nie mogę!

-Trzeba było myśleć o tym wcześniej! Miałeś swoją szansę, Justin! Nie jedną! Nie wykorzystałeś jej!

A potem odwróciła się i zaczęła lekko biec do samochodu, była coraz dalej i dalej. Zerwała wszystkie nici, którymi splątałem jej nogi. I wtedy poczułem, że wzniósł się przede mną mur ostatniej szansy i że jeśli nie przebiję go teraz, nigdy nie posmakuję życia zza drugiej strony. Pchany emocjami padłem na kolana, w ten deszcz zbierający się w kałuże, w których nie widziałem już swojego odbicia, tylko rozmyte kontury niewyraźnego kształtu. Przyłożyłem dłonie po obu stronach ust i krzyknąłem ile sił w płucach:

-Cindy! - Odwróciła się gwałtownie i lawenda uderzyła we mnie z oddali. - Cindy, wyjdź za mnie!

~*~

Problem nie leży ani w Cindy, ani w Nell. Problem leży w Justinie, w jego głupocie, niezdecydowaniu i nadludzkim talencie do zadawania bólu osobom, na którym mu zależy. Zgadzacie się? :))))

ask.fm/Paulaaa962