Rozdział 40 - Next flight

Tej nocy, którą przyrzekłem sobie spędzić na kanapie, z dala od wdzięków Cindy, z dala od wdzięków Nell, bez kołdry otulającej mnie zewsząd, bez poduszki napęczniałej od snów, pękłem, powieliłem los kryształowego wazonu, a moje okruchy rozpierzchły się po posadzce. Pękłem, gdy Cindy oświetlona godziną drugą z cyfrowego zegara spod telewizora usiadła na krawędzi sofy, pieściła mnie po udzie i palił mnie chłód jej dłoni. Palił, nie ziębił.

-Wróć do sypialni - szepnęła. - Proszę. Tak pusto tam bez ciebie.

A mi nie trzeba było więcej. Prawdę powiedziawszy to było jednym z powodów, dla których odpędzałem sen i odpędzałem go skutecznie, tylko przed Cindy przecierałem pięściami oczy, by pocałunkiem na skroni zmyła ze mnie ten sen, który przed nią wywlekłem.

Wróciliśmy do sypialni, pochłonął nas mrok sypialni i materac łóżka odkształcił się naszymi ciałami. Powstał jeden ślad, nie mój i jej, a nasz, połączony, bo i my leżeliśmy połączeni, splątani nogami i ramionami, wolni od przeprosin i wyjaśnień. Milczenie było naszym patentem na szczęście. Dopóki nie zamykała nas klatka słów, serca biją nam zgodnym rytmem, a słońce nie zna horyzontu, za który mogłoby zajść.

Wtulałem ją w pierś również rankiem, bladym świtem, gdy kalifornijskie promienie zaglądały pod rolety i podnosiły je, i podnosiły, aż było tak jasno, że sen stał się tylko odległym wspomnieniem. Kołdra okrywała nas po pierś, Cindy kreśliła płatki róż wokół moich sutków, aż czułem ich słodkawy zapach, który jednak nie wyparł lawendy. Cisza oplatała całą moją głowę, zaplatała mi pnącza na mózgu, ale tak było dobrze, bo milczenie nie płodzi kłótni, a bez kłótni w końcu czułem, że kocham, że jestem kochany, że cały ten Londyn, który napierał na Los Angeles, osadzał się na wybrzeżu i nie docierał do mnie. Pierwszy raz chciałem, by nie docierał, by było go mniej i mniej. Ale też by nigdy nie zniknął na zawsze. Dziś wiem, że jedno istnienie to mało. Z dwoma sercami, dwoma układami oddechowymi, w duecie z samym sobą, poruszyłbym Słońce i wstrzymał Ziemię, na której było więcej niż jedno serce do kochania.

-Nie lubię się kłócić - szepnęła Cindy w moją rozpaloną jej oddechem szyję. - Nie z tobą.

-Doprawdy? - Nocna chrypa zatrzęsła moim głosem. - Odniosłem wrażenie, że to twoje hobby.

-Nie bądź złośliwy, Justin, proszę.

-Więc ty nie bądź... - Język stanął mi w ustach kołkiem. W samą porę.

-No, kim?

-Nie obrazisz się?

-Mam taką nadzieję.

-Nie bądź taką suką, Cindy.

-Jestem suką?

Kiwając głową, zderzyłem czoło z jej czołem.

-Bywasz straszną.

-Chyba nad tym nie panuję.

-Chyba nie panujesz - przyznałem.

-I ty też nad paroma kwestiami nie panujesz.

-Chyba nie panuję - zgodziłem się pobłażliwie. 

-Na przykład nad rękoma - podsunęła i przyciągnąłem ją do piersi mocniej.

-Nie zaprzeczam.

-Jakaś wola poprawy? - zagaiła.

-Swoją poprawą odwdzięczę się za twoją poprawę. Umowa stoi?

-Z alkoholizmu wyszłam, ale sukę mam chyba we krwi.

-Proponuję transfuzję. 

-Pomyślę nad tym - rzuciła, by mnie zbyć. Ale nie pomyśli. Jej krew zgrała się z żyłami i z tym wszystkim, co może dzięki niej osiągnąć. A osiąga niedosięgnięte szczyty, przy których Mount Everest to co najwyżej pryszcz, jeden ze współtwórców młodzieńczego trądziku.

Potem wstaliśmy, przygnieceni krótkim snem, zbyt krótkim, by wszystkie te pozwijane w kłębki mięśnie rozwinęły się niczym włóczka turlana po posadzce. Po Cindy spływała satynowa koszula nocna i niestety ona również przyczyniła się do zaniku moich barier: wszystko wszystkim puszczałem płazem, zgadzając się z przekonaniem, że moje serce to okładka brukowca i nic nie stoi na przeszkodzie, by zgnieść je w dłoni jak robaka. Silnymi dłońmi zblokowałem biodra Cindy, mogła uciec donikąd, więc pozostała w moich ramionach, odbijało się od niej słońce. Odchyliłem ją nieco w tył i pocałowałem głęboko; tak głęboko, że mój język dotykał jej migdałków, a jej dłonie, które wbijała mi w kark, przeniknęły mnie na wylot i czułem je przy grdyce. Pocałunek był krótki. Krótki, ale o sile wszystkich pocałunków, które wymieniliśmy i które jeszcze wymienimy.

-Całuj mnie tak zawsze - powiedziała Cindy, brakło jej tchu - a nie będę miała czasu być suką. Nie będę miała do tego głowy. Na Boga, nie będę miała głowy do czegokolwiek.

-Więc będę całował cię tak zawsze - przyrzekłem. - Z drobną przerwą na obiad. Twoje inspiracje kulinarne nie mogą się równać z niczym innym. - Wgryzłem się w jej wargi raz jeszcze, a potem spiłem to wszystko, czym chciała zaoponować. - Gdzie maleńka?

-Jaka maleńka? - burknęła Cindy i wiedziałem, że pomyślała o Nell. Ale ja o niej nie pomyślałem.

-Nasza dzidzia. Rosie, jeśli dobrze pamiętam.

Rozpromieniła się, przewiałem chmury z jej twarzy.

-Pod opieką twojej siostry. Powinna przywieźć ją lada moment. - Doskonale, chciałem rzec, ale dźgnąłem kłami język i nie wychylił się przed szereg. - Mogę o coś spytać?

-I tak spytasz.

-Coś się stało pomiędzy tobą a... Nell - niezrozumiała odraza wybiegła z jej ust wraz z imieniem - wczorajszego wieczoru?

Całe lata świetlne konstruowałem odpowiedź, nie byłem dobrym inżynierem, słowa plątały mi się, mieszały i gubiły. Bo co lepiej przyrzec? Metrowy dystans po kres naszego życia? Arytmię jednego z serc, by nie biły w tym samym rytmie? Oczy połykające inne gwiazdy z nieba? Albo nową wieżę Babel, która rozszczepi język angielski na dwie odmiany i postawi nas po przeciwnych stronach muru?

Odparłem więc tylko:

-Nie, nic się nie stało.

Ale stało się.

I to wiele.

Bo gdy pełna napięcia cisza odbijała się od kory drzew miejskiego parku, gdy latarnie gasły, wiedząc, że ich światło nam przeszkadza, bo źródło bólu niknie, gdy słabiej je widać, toczyliśmy z Nell bój, choć stopy wtopiły nam się w wilgotną ziemię pod świeżozieloną trawą. Księżyc zszedł na ziemię i zagościł w oczach Nell, bo tylko one świeciły w ciemnościach, dwa diamenty, bo wciąż nieoszlifowane, odbijały moje światło. Gasłem przy niej jak knot świeczki po wydechu. Byłem coraz mniej rozżarzony, aż posypał się ze mnie popiół.

-Jesteś dupkiem - powiedziała wtedy, ramiona jej drżały, gdy rwała garściami włosy i ciskała nimi wkoło; pioruny jej własnych chmur burzowych. - Jestem skłonna nawet polubić Cindy.

-To nowość - warknąłem pod nosem, ale w niezmąconej niczym ciszy kilka metrów było wrzaskiem przy uchu. 

-Nie mam ci nic do zarzucenia względem samej siebie. Ale ją traktujesz jak kawałek psiego gówna.

-Ja ją traktuję? - wyrwał mi się krzyk.

-To cholernie niesprawiedliwe względem niej. Zarzekałeś się, że nigdy byś jej nie zdradził. A robisz to. Nie musisz pieprzyć, żeby zdradzać. Bo zdradzasz ją tym. - Wetknęła mi palec w pierś, przebiła się przez żebra, ugodziła w serce. - A to boli niezaprzeczalnie mocniej. Nie można tą samą miłością kochać dwóch osób jednocześnie - zapłakała, ale ukradkiem. - Znasz to powiedzenie? Duet jest odpowiedni, ale trio to już tłok. To jak z miejscem w autobusie. Nie bez powodu są dwa, nie trzy obok siebie.

-Możesz usiąść mi na kolanach - dorzuciłem cicho, ale szybko poznałem cenę swoich słów.

Ułamek sekundy dłoń Nell ślizgała się po moim policzku, stroszyła zarost. Potem już jej nie było i pozostała gorycz uderzenia.

-Nie słyszałam tego, dobrze? - Przytaknąłem, jej presja napierała na mnie jak ściany na klaustrofobika. - Ranisz ją, chłopie. Dopiero teraz zaczynam ją rozumieć, aż zdobędę się na przeprosiny, gdy znów staniemy twarzą w twarz. Widzę, jak bardzo ją kochasz. Ta miłość rozrywa w tobie wszystkie szwy, otwierają się te rany, które przez lata łatałeś, żeby ona mogła już nie tylko je pozszywać, ale zapełnić tym, czego im brakuje: kawałkiem ciebie. Nie niszcz sobie życia urojoną miłością do mnie. Nie chcę jej, rozumiesz? Nie potrzebuję. Jesteś z Cindy i tego masz się trzymać. 

-Aż tak bardzo chcesz, żebym był nieszczęśliwy? - spytałem cicho.

-Jesteś kompletnym kretynem - zarzuciła. - Jedyne, na czym mi w życiu zależy, to twoje szczęście, pieprzony idioto. Gdyby mi na tym nie zależało, pieprzylibyśmy się teraz w krzakach, a potem z satysfakcją patrzyłabym, jak wydrapujesz sobie oczy, byleby tymi samymi nie musieć patrzeć na Cindy. Ale właśnie dlatego, że cię ko... że mi na tobie zależy, trzymam cię jak najdalej od siebie. Nie bądź egoistą, Justin. Nie można mieć w życiu wszystkiego. A ty jesteś osobą, która ma wszystko to, co można mieć. Nie chciej więcej, niż dostałeś w spadku po Bogu, bo to już zachłanność. - Zakończyła wstrzymaniem oddechu, wypuściła go wyniośle wraz z obrotem na pięcie w stronę ulicy. - A teraz wracajmy. I do domu, i do tej normalności, którą zgubiłeś po drodze.

Wracając, patrzyła w świat. A ja patrzyłem w nią - w swój świat. Jeden z dwóch, które mijam, po których depczę jak po własnym cieniu, w które wpadam bezwiednie i lecę ile tchu, bo dna nigdy nie znajdę.

A gdy otworzyłem oczy, ponownie rozświetliło mnie słońce i beż ścian, a na ich tle Cindy, skonsternowanie pogrywało na jej twarzy. Wszystkie wspomnienia ukradła mi czułym i ciepłym pocałunkiem na dolnej wardze, bo tylko do tej sięgała. Nell miała rację - Cindy nosi jak odzież wierzchnią część mnie i bez niej jestem niekompletny. Ale z nią jestem niekompletny nadal. Bo Cindy rysuje kontury, kreśli szkice, precyzją ołówka dokańcza moje uszy i żebra. Ale Nell mnie koloruje i wszystkie kredki należą do niej.

Wyszedłem z sypialni, gdy było w niej za ciasno i ledwie mieściłem się ze swoimi dwoma światami. Przechodząc obok drzwi, za którymi urzęduje Nell, zapukałem cicho w dyktę, a potem wszedłem, bo nie onieśmieli mnie nawet nagość jej ciała. Siedziała na łóżku ze skrzyżowanymi nogami, na jej kolanach opierała się ramka ze zdjęciem. Przysiadłem obok, a w oko ukłuł mnie śnieżnobiały uśmiech Austina promieniującego z fotografii.

-Przystojniak z niego - stwierdziła Nell. - Mój typ. Trzy razy czerń.

-Trzy razy czerń? - powtórzyłem. 

-Tak. Czarne oczy, czarne włosy, czarne ubrania. 

Przyjrzałem się sobie w lustrze na drzwiach szafy. Włosy brązowe, oczy brązowe, świeża koszulka szczyciła się bielą. Jak żyję prawie dwadzieścia siedem lat, pierwszy raz poczułem się mało atrakcyjny, za mało.

-Jakby nie patrzeć, to brat Zayna. A na Zayna poleciałaś - mruknąłem, dokładając wszelkich starań, by głos nie był moim zdrajcą, by mną nie rządził.

-Poprawka, to on na mnie poleciał, nie ja na niego. Poza tym nie łam się. - Zmierzwiła mi włosy. - Z ciebie też niezły przystojniak, mimo że wykraczasz poza moje normy. Po prostu nie mam w zwyczaju oglądać się za zajętymi. - Gdy nadal nie byłem przekonany, kopnęła mnie w kolano tak, że ześlizgnąłem się po satynowej narzucie i całe piętro zadrżało pod workiem moich kości. - Przecież wiesz, że mi się podobasz. Co nie oznacza, że nie mogę powzdychać do zdjęcia Austina. Austina, tak? - Skinąłem głową. - Ale zmieńmy temat, proszę. Powoli wracamy do punktu wyjścia.

-Chcesz zmienić temat? Proszę bardzo. Wkrótce zawita u nas moja siostra której bardzo, bardzo, bardzo nie lubię i którą Austin bardzo, bardzo, bardzo kochał. I która wcześniej bardzo, bardzo, bardzo kochała Zayna, który z kolei miał ją bardzo, bardzo, bardzo głęboko w dupie. 

-Czyli tak jakby wychyliłam się na prowadzenie?

-Bardzo, bardzo, bardzo. A wraz z moją siostrą przybędzie moja śliczna mała córeczka, którą zaczynam bardzo, bardzo, bardzo lubić.

-Ty głupku - rzuciła. - Już dawno powinieneś być w niej zakochany. I to po uszy.

-Na razie jestem na etapie sympatii. A to i tak spory progres.

-Jeśli dobrze pamiętam, twoja siostra należy do tych z rodzaju plujących jadem, zarażających wścieklizną i odbierających życiu kolory, tak?

-Zgadza się - potwierdziłem z pełną stanowczością.

-W takim razie pozwól, że zaszyję się w tej austinowej norze i przeczekam tu bezpiecznie do czasu odejścia kataklizmu zwanego twoją siostrą.

Ostatecznie Nell nie dała się przekonać, wyciągniętymi rękami odpychała od siebie paszczę lwa czającą się za rogiem. Tymczasem czerń i chłód spowiły ściany i słusznie sądziłem, że to zasługa Jazzy, bo gdy wyjrzałem przez okno, jej mały samochód  z wgniecionym błotnikiem, z silnikiem, przy którym miałem trochę pogrzebać, rozkraczył się na połowie podjazdu, a przednia tablica rejestracyjna wyciągała usta do pocałunku z moim prawym reflektorem i była niebezpiecznie bliska konfrontacji.

Po schodach płynął mój cień, a ja wyjątkowo za nim. Dotarłem do salonu właśnie wtedy, gdy podłoga zadrżała radosnymi podskokami Rosie, ale wkrótce przestała drżeć, gdy Cindy porwała ją w ramiona i unosiła wysoko, wysoko pod niebo; tak wysoko, że razem skryły się w chmurach.

-Tatuś! - pisnęła Rosie. Kilka dni rozłąki i urosła przynajmniej dwa centymetry.

Wkrótce była już w moich dłoniach, też wysoko, ale daleko było nam nieba. Oplatała mi szyję, wcisnęła w nią swój policzek i zaczynałem czuć, że w istocie łączy nas spore pokrewieństwo. Pocałowałem ją w głowę, pachniała wiosenną łąką. Może nie bez znaczenia jest jej różane imię.

-Mama zaprasza was dziś na obiad - powiedziała Jazzy, szczotkując włosy przed lustrem w drewnianej ramie.

-To konieczne? - jęknąłem. - Nie da się tego jakoś obejść? Ewentualne wyjście ewakuacyjne?

-Nie rób z siebie poszkodowanego. To mi powinni płacić za przebywanie w twoim towarzystwie. - Oddała Cindy torbę eksplodującą ubraniami Rosie i pieluchami na bardzo, bardzo czarną godzinę, która jednak od dawna nie następuje. - Więc o której przyjdziecie? Co mam przekazać mamie?

Spojrzałem na Cindy, ale ta nie była zaabsorbowana naszą pogawędką i tylko wygłaszała okrzyki zachwytu nad malowidłami Rosie. Abstrakcja tęczy kolorów wykrzesana na papierze.

-Będziemy o szesnastej - rzuciłem więc i grzecznie, na tyle grzecznie, na ile pozwalało mi odrętwienie emocjonalne względem Jazzy, poprowadziłem ją do drzwi. - Na ciebie już pora. - Jej delikatnie zaokrąglone biodro dopasowało się do mojej dłoni. Ale nim wyszła, dodałem mimochodem: - Przekaż rodzicom, żeby spodziewali się jednej dodatkowej osoby.

Wbrew pozorom nie Rosie rozkochała w sobie Nell. To Nell rozkochała w sobie Rosie. 

Od pierwszych chwil, gdy złapała za rękę nową ciocię, przy czym Nell zastrzegła, że nie jest żadną ciocią, a po prostu Nell, kuląc się jeszcze za moją łydką, wystrzeliła w nią harpuny i tak zostały połączone. Rosie pchała Nell za pośladki do swojego pokoju, ta odchylała głowę i bezgłośnie przywoływały moją pomoc. By dodać jej otuchy, pomachałem radośnie w powietrzu i pozwoliłem, by Rosie zatrzasnęła za nimi drzwi, by połknęła je aura lalek i maskotek, by rozgrzała je herbatka z dna różowych filiżanek. Wpierw docierały do mnie, błogo odpoczywającego tuż za ścianą, śmiechy i pełne radości okrzyki, zaciśnięte garści słońca i kwiatów. Ale nagle niepokojąca cisza wstrzymała te wrzaski trzęsące ścianami i pomyślałem, że obie zniknęły, a w domu zostałem tylko ja, ja i Cindy, krzątająca się po kuchni cicho, cichuteńko, nawet jej stopy nie szurały po panelach. Więc kiedy moje myśli zaczęły śpiewać, bo niczym innym nie rozbrzmiewało powietrze, zwlokłem się z łóżka i wbiłem pięści w drzwi pokoju Rosie. Brak odzewu nakazał mi pchnąć klamkę, ale dykta nie ustąpiła. Zaniepokojony dobijałem się do drzwi, dopóki dwie głowy upstrzone potarganymi włosami nie wychyliły się zza futryny.

-Nieczynne - oznajmiła Nell. - Przeprowadzamy tutaj poważne badania.

-I nikt na tym nie ucierpi? - upewniłem się.

-Jestem cała - wykrzyknęła Rosie. - Tylko przez przypadek wyrwałam Nell parę włosów. Ale szybko mi wybaczyła - dodała, a potem zniknęła w sercu radości, gumowe zabawki piszczały pod jej stopami, słońce, które omijało wszystkie szyby, by dotrzeć do tej jednej, w jej pokoju, stopiło okno.

Nell natomiast wychylała głowę jeszcze parę sekund, by powiedzieć:

-Słodka jest ta mała. Obie twoje córcie są wybitnie urocze.

 Nie miałem czasu, by dopytać o drugą córcię, o której nie zdarzało mi się za często myśleć, bo drzwi zderzyły się z futryną, a powiew, który spod nich wzleciał, zaczesał mi włosy i postawił je dęba. 

Piętro spychało mnie na parter, więc przeskakiwałem powoli schody, odwlekając moment konfrontacji z Cindy. Zdawało mi się, że im dalej siebie jesteśmy, tym więcej nas łączy, tym bardziej ją kocham i tym mniejsze są szanse na wrzaski przeskakujące ze ściany na ścianę. Dlatego gdy byłem już tak blisko niej, na wyciągnięcie rąk, które do niej przylgnęły, pocałowałem ją głęboko. Obiecała, że ten pocałunek, ten uginający kolana, splatający myśli w warkocze, będący ujściem potoku za bielizną pocałunek, to nasza droga do wybawienia. Całowaliśmy się, gdy rozpakowywała zakupy. Całowaliśmy, gdy wznosiła wieże owocowych jogurtów. Całowaliśmy, gdy nam obojgu spierzchły usta tak, że kolejny pojedynek warg będzie niczym ostatni przysiad dla strapionych trudem ćwiczeń kolan. Ale kuchenne pocałunki przeniosły nas na kanapę do salonu, tam spijaliśmy smak swoich ust, jeszcze bliżsi, Cindy siedziała mi na kolanach i wyrywała palcami kłęby włosów; te latały w powietrzu, ogień płonął w kominku, którego nie mamy, i raz jeszcze przekonałem się, że alfabet wszystkich liter powinien zapierać się na wycieraczce przed drzwiami, że tam powinny osiadać wszystkie wypowiedziane słowa i te, które dopiero moglibyśmy wypowiedzieć, kalecząc, raniąc, sypiąc, dewastując i to wszystko uderza w nas.

-Idziemy na obiad do moich rodziców - powiedziałem, gdy nastąpiła przerwa; jak w meczu piłkarskim, chwila wytchnienia przed drugą rozstrzygającą połową.

-Mieliśmy nie rozmawiać - wtrąciła Cindy, skubiąc linię mojej szczęki, ostrą, tak ostrą, że zacinała się nią przy każdym pocałunku.

-Czasem trzeba zamienić parę słów - wyjaśniłem. - I jeszcze jedno. - Oddech stanął mi w gardle, gdy coś dziwnego działo się z moim obojczykiem. Płonął, a w kość wtapiała się ośliniona skóra. - Nell idzie z nami.

Cały świat był bańką mydlaną, która właśnie pękła. 

Obojczyk przestał wrzeć, a usta gwałtownie zapomniały, co oznacza pocałunek. Cindy zeskoczyła z moich kolan, przyjęła bojową pozycję z krzyżem ramion na piersi. Szczęście uleciało z niej szybciej niż powietrze z balona i nagle chyba kochałem ją o jeden stopień w wielostopniowej skali mniej, bo już nie lśniła.

-Znów masz zamiar chodzić nadąsana? To dziecinne, Cindy.

-Wkurza mnie, że siłą wpychasz ją w nasze życie. 

-Nie muszę jej nigdzie wpychać. Ona już w nim jest. Jest częścią mojego życia od niemalże roku.

-Ja jestem częścią twojego życia od sześciu pieprzonych lat!

-To prawda - powiedziałem spokojnie. Gdy tylko jedno krzyczy, kompromis ma jeszcze szanse przegryźć się przez nasze żelazne mury. - Nigdy nie powiedziałem, że jest inaczej. Ale Nell jest moją przyjaciółką. Zawsze nią będzie. Niech cię więc nie dziwi, że chcę ją przedstawić rodzicom. Jako przyjaciółkę, nie cholerną kochankę. Austin był moim przyjacielem i bywał u nas na niedzielnych obiadkach częściej niż ja. A Nell znaczy dla mnie po stokroć więcej. Więc odczep się od niej i przyjmij do wiadomości, że nie jesteś pępkiem świata.

Cindy nie miała w tej kwestii za wiele do powiedzenia: to moi rodzice, mój rodzinny dom i moja przyjaźń, którą chciałem pielęgnować, by nigdy nie zwiędła. Ale Nell miała decydujący głos i zawiózłbym ją na ostry dyżur, gdyby zgodziła się na pęcznienie uśmiechem pełnym białych jak owcza wełna zębów przed moimi rodzicami. Dlatego gdy wdrapywałem się z powrotem na górę i później, dobijając się do wciąż zakluczonych drzwi, spisywałem listę argumentów nie do podważenia, nie do podważenia przez nią. Poddałem się po samym nagłówku - Nell nie da się przegadać, mój język jest za krótki.

Rosie walczyła z kluczem, czekałem przed progiem tak długo, że zmorzył mnie sen i ledwie wygrałem starcie z nim. Pokój na pierwszy rzut oka zdawał się być tak samo zdewastowany zabawą jak przed spiskiem Rosie z Nell, więc odsunąłem na bok wszelkie podejrzliwe nieufności i usiadłem na dywanie, opierając się barkami o krawędź łóżka, jak Nell. Na jej kolanie splątałem nasze palce i tylko głaskałem jej knykcie, głaskałem i wkrótce omal nie zapomniałem, że nie wspiąłem się po kilkunastu stromych stopniach z lakierowanego drewna w celach rekreacyjnych.

-Mam sprawę - powiedziałem, gdy starłem już całą jej skórę tym ślizgającym się po kostkach kciukiem. - Ale zanim wyjaśnię, w czym rzecz, musisz mi obiecać, że się zgodzisz.

-Zapomnij - zaoponowała natychmiast. - Ja już dobrze znam twoje pomysły od czapy. Pamiętasz, jak chciałeś mnie pośrednio rozdziewiczyć z tym starym, nadzianym, spoconym knurem?

-To stare czasy - żachnąłem się. - Prawie udało mi się zapomnieć, jaki byłem wtedy głupi. Ale teraz to coś całkiem innego. Bardziej w stylu wesela mojego ojca.

-Brzmi jeszcze gorzej - mruknęła pod nosem. - Ale po twoim wyjeździe byłam z twoim ojcem na kolacji. Taki szarmancki, spokojny, opanowany...

-I stary - wtrąciłem. - Trzy razy. - Błysk w oku Nell mówił mi, krzyczał prosto w moją zasępioną twarz, że starość to pojęcie względne. - Wracając do sedna, moi rodzice zaprosili nas dzisiaj na obiad. I chcę, żebyś poszła z nami, żebyś ich poznała i dała im szansę, by poznali ciebie.

Nell, która przysłuchując mi się, ubierała trzecią z kolei lalkę w obcisłą kusą kieckę, naraz oderwała jej głowę, a to pociągnęło za sobą popłoch Rosie.

-Chyba nie mówisz poważnie. - Włosy wyskoczyły jej zza uszu, więc poprawiłem je, by widzieć coś nieco ponad czubek jej nosa uchwycony z profilu. - Na wesele się zgodziłam, bo to była całkiem inna sprawa. Ale niedzielne obiadki to kwestie rodziny, twojej rodziny, do której nie należę.

-Jak to nie? A kto jest moją siostrą?

-Ta brązowowłosa ślicznotka, którą podejrzałam z góry.

-Z Jazzy mam tylko wspólne geny. To o niczym nie świadczy. - W przerwie na oddech zamieszkała we mnie koszmarna wizja: Nell, którą rozjaśnia uroda Jazzy, której upodobania wszczepiły się w Jazzy. Po moim trupie. Prędzej odesłałbym Nell do Zayna. - Kocie, zgódź się, proszę. I obiecuję, że to już ostatnia rzecz, o którą proszę. Trzymałem cię w tajemnicy przez długie miesiące, ale teraz pora, byś wyszła z tego cienia.

-Ale ja w cieniu czuję się bardzo dobrze. 

-Nell, proszę - ponowiłem.

-Nie.

-Chanell... - spróbowałem.

-Odczep się, jesteś męczący.

-Nie odczepię się, dopóki się nie zgodzisz. Pozwolę sobie dodać, że moja mama piecze wyśmienitą szarlotkę.

Spojrzała na mnie spod byka.

-Jak wyśmienitą?

-Tak, że aż słońce się przy niej rumieni.

Wiedziałem, że się łamie. Grymas na jej ustach wykrzywiał się ze wschodu na zachód i walczyła, by nie wsiąkł zupełnie. Jej wargi skleiły się, zszyły nicią, wszystko byleby nie wypuścić języka, który omiótłby usta i zlizał wszystkie te krople śliny, które uciekły spoza władz, bo szarlotka rozpuszcza kubki smakowe każdego, a Nell daleko było wyjątku.

-Dobra, pójdę - westchnęła. - Ale możesz zapomnieć o nadmiernej euforii. O jakiejkolwiek euforii. Będę grzeczna, kulturalna i to by było na tyle. Uśmiech nie przychodzi mi na tyle łatwo, by roztrwaniać go na prawo i lewo.

-Przy mnie uśmiechasz się zawsze - powiedziałem cicho, nachylony nad jej uchem.

-Ludzie dzielą się na takich, przy których się uśmiechamy i na tych, którzy są naszym uśmiechem - odrzekła, a jej wzrok wędrował po szybie, daleko, daleko stąd. Daleko, byle najdalej ode mnie.

Pocałowałem Nell w skroń, przytuliłem do boku i tym zapewniłem, że jej uśmiech nie zgaśnie, bo i ja wciąż świecę bladym światłem.

Szesnasta nadeszła niebawem, zasiała we mnie jakąś niepewność, ale i ekscytację, bo Nell była drzwiami we mnie, które dziś otworzyłem. Jakby nie patrzeć, bardzo chciałem otworzyć. Bardzo chciałem zgubić klucz, wrzucić do studzienki kanalizacyjnej i powiedzieć, że przepadł. Żeby drzwi mogły zostać otwarte. By wlewało się za nie słońce.

Ubrałem białą koszulę z podwiniętymi rękawami, dekolt odpiętego guzika układał się w trójkąt, górne mięśnie wychylały się zza niego i pozdrawiały świat. Skórzanym paskiem ściągnąłem spodnie w pasie i zawiązałem wypastowane buty. Stanąłem przed lustrem i ujrzałem siebie dla Cindy i nigdy siebie dla Nell. Nie było w tym również mnie dla samego mnie, ale starałem się o tym nie myśleć i tylko połyskiwał mi przed oczami błysk z fotografii z Jasonem na pierwszym planie, w koszuli, w wypastowanych butach, z jej sercem na dłoni.

Wyruszyliśmy spóźnieni, co nie było żadną nowością, bo buty Rosie mają to do siebie, że bawią się w chowanego po całym domu, natomiast makijaż Cindy jest według niej najmniej trwałym i w chwili, w której powinniśmy stać na ostatniej przecznicy, ona walczyła z ciemną pomadką. Jechaliśmy przez miasto, szyba była uchylona, a łapczywy wiatr porywał luźny materiał jej sukienki, który pedantycznie przygładzała na kolanach. Nell i Rosie szeptały między sobą na tyłach, Rosie wtykała palce w dziury w poszarpanych jeansach Nell, ta drapała gumową podeszwę trampek. Wzrok Cindy krążył po samochodzie, odniosłem wręcz wrażenie, że kontempluje, pod jakim kątem moje spojrzenie pada na przednie lusterko i czy nie zahacza Nell na tylnych siedzeniach. Cała ta sytuacja zaczęła mnie irytować, więc pod pretekstem pocałunku za płatkiem ucha Cindy, szepnąłem z akcentem na warkot, żeby nie uwydatniała swojej wyższości makijażem i miejscówką na fotelu pasażera.

Dotarliśmy na miejsce, kiedy jedna z potraw już wystygła; inaczej nie mogło być. Nell była jedyną znaną mi kobieto-dziewczyną, która nie ma problemu z wyrobieniem się na czas i to była jedna z tych cech, które życzyłbym sobie przypisać Cindy. Objąłem ją, tę moją kobietę, która oprószy mi włosy siwizną wcześniej, niż nastąpiłoby to samoistnie, szerokim ramieniem, A Nell prowadziła Rosie za rękę. Przed progiem odwróciłem się jeszcze do niej i puściłem oczko, wtedy zgromiła mnie spojrzeniem i powiedziała:

-Pamiętaj, o czym rozmawialiśmy. Nie będę się przed nikim płaszczyć.

-I tak jesteś płaska - wypaliłem chytrze. Długie paznokcie Cindy rozharatały mi dłoń.

-Byłam płaska - poprawiła. - Pamiętam te czasy, kiedy wypychałeś mi stanik skarpetkami. A potem sam stwierdziłeś, że jest za co złapać.

Szpilki Cindy splątały się z wybitnie prostym chodnikiem, poleciałaby na twarz, gdybym nie chwycił jej w talii.

-Zamknij się już, dobrze? - warknęła do Nell, a ja byłem zbyt otępiały, by uszczypnąć ją w łokieć.

-Wyluzuj. Chyba zdajesz sobie sprawę z tego, że w jego łapskach leżał biust połowy żeńskiego świata.

Ta uwaga obeszła Cindy tak bardzo, że aż zabrakło jej ciętej riposty i szarpnęła drzwiami, chowając się za nimi przed Nell i tą onieśmielającą pewnością, która od niej biła. Rosie wbiegła za Cindy, a ja byłem zmuszony ciągnąć Nell za rękaw, bo zaparła się piętami na krawężniku i nagle przybyła jej do wagi okrągła tona.

-Nie panikuj, będzie dobrze - powiedziałem.

-Nie będzie. Czuję to na węch. Nie będzie dobrze. Twoi rodzice zakochani są w Cindy, a mnie potraktują tak samo jak ona. Jestem pasożytem, słyszysz? Pasożytem - przeliterowała.

-Nie dla mnie. 

-Ale dla nich tak. A to ich dom.

-Mam w nim swój jeden pokój.

-W takim razie pozwolisz, że się w nim zaszyję. Przynieś mi szarlotkę. I zawołaj, gdy będziecie się już zbierać.

Jednak od słów Nell po działanie rozciągała się daleka droga i wkrótce wepchnąłem ją za próg. W przedpokoju nie było już Cindy, a buty Rosie skradały się pod szafkę, byśmy szukali ich do wieczora. Podniesione głosy Jazzy i Cindy dobiegały z półpiętra, a brzdęk porcelanowej zastawy biegał wte i wewte po stole, później z kuchni do salonu. Jednak gdy trzasnęły drzwi i Nell wyprostowana siłą moich dłoni stanęła na baczność, ojciec wraz z matką stanęli w progu przedpokoju, a ich twarze otępiałe niezrozumieniem i oczy tak wyłupiaste, że konkurowali z karpiem na wigilijnym stole, świdrowały Nell od złączonych tenisówek po odstający włos na głowie.

-Mamo, tato - odezwałem się - to Nell, moja przyjaciółka z Londynu.

Wymienili grzecznościowe uściski dłoni, Nell burknęła coś, co jak przypuszczam było drętwym powitaniem. Ale nie to nastroszyło mi włosy na karku. Jeśli gdzieś w moich rodzicach czaiła się sympatia względem Nell, to ukrywali ją bardzo, bardzo pieczołowicie, zasłaniali podniebnymi murami z tytanu, a po ich drugiej stronie zakopywali coraz głębiej, głębiej i głębiej.

Wkrótce wrócili do salonu, a ich stłumione szepty były nazbyt ostentacyjne.

-Czuję - wtrąciła Nell - że wyjdę stąd z płaczem. 

A ja nie miałem już pewności, czy odwlekanie jej od tej myśli ma jeszcze jakiś sens. I gdyby chciała wyjść, chyba otworzyłbym jej drzwi.

Weszliśmy do salonu, gdy Cindy wraz z Jazzy zeszły z półpiętra. Siostra pogardliwie zmierzyła Nell wzrokiem, w jeansach, trampkach i mojej starej koszulce nie mieściła się w jej normach. Ale w moje wpasowała się cała. Na domiar złego, z toalety na parterze wyszła Katy, moja była dziewczyna z końca liceum, stanęła w pozycji bojowej wraz z Cindy i Jazzy, tak samo ubrana, w nie niższych szpilkach niż one dwie i czułem, że jest mnie w tym domu coraz mniej, że stworzył się tłok, że czmychamy z Nell na palcach, krok za krokiem do drzwi, które jednak nie chcą się przed nami otworzyć. Mnie ciągnęli wszyscy wkoło, a ja na ostatniej nici ciągnąłem za sobą Nell.

-Na Boga - wykrzyknąłem. - To jakiś spisek przeciwko mnie? Co ona tu, do cholery, robi? To jakaś nowa moda, której nie znam? Byłe dziewczyny na niedzielnych obiadkach?

-Katy jest moją przyjaciółką - powiedziała stanowczo Jazzy. - To normalne, że nas odwiedza.

-Chyba nie mam siły się kłócić - powiedziałem cicho, a potem wszyscy zasiedliśmy przy stole i poczułem się bardzo, bardzo źle, że kazałem Nell wziąć udział w dramacie rodzinnym, w którym nie ja jestem reżyserem.

Brzdęk sztućców zderzanych z talerzami był odgłosem niebywale przyjemnym. Ale gdy wszyscy zjedli, talerze zostały zniesione i między szklankami plątała się cisza, żołądek związał mi się w supeł. Nie bez powodu.

-Jak się poznaliście? - padło pytanie z pogardliwą nutą, mama spoglądała po nas, po mnie i po Nell.

-Obudziłam się w jego łóżku - odparła bezpośrednio Nell. Była tym aniołem z czarnymi skrzydłami, którego rodzice grzecznego chłopca nie chcą widzieć przy swoim stole, za swoim progiem, w swojej bańce powietrza, która otacza ich zewsząd. - A potem samo jakoś poszło.

-Dziwka - wykrztusiła Jazzy, celowo tłumiąc głos w szklance z dietetyczną wodą; zero kalorii to stanowczo za dużo.

Nell posłała jej spokojny uśmiech.

-Masz pozdrowienia od Zayna - rzuciła, a ja zagryzłem pięść, by usta nie pękły mi w uśmiechu. - Opowiadał mi, że nie musiał nawet dobierać się do twoich majtek. Zrzuciłaś je, gdy tylko się pojawił.

1:0 dla Nell, a satysfakcja zderzyła pod stołem nasze dłonie.

-Mogę spytać, ile masz lat? - spytała moja mama, ale jakby nie moja; nie poznałem jej głosu, tak oziębły, tak machinalny, że nie mógł przynależeć do tych rąk, które pieką księżycową szarlotkę.

-Aktualnie szesnaście - odrzekła, upijając sok; Nell nie boi się kalorii. - Ale gdy się poznaliśmy, miałam piętnaście.

-Mając piętnaście lat, wskoczyłaś mu do łóżka? - zaatakował mój ojciec. Chciałem zsunąć się po krześle na podłogę i tam spłonąć w kupkę popiołu samego siebie. 

-Jedynie pilnowałam, by zalany w trupa nie wsiadł za kierownicę. Serdecznie państwa przepraszam, że uratowałam mu dupę.

-Matka nie nauczyła cię kultury - ciągnął dalej. Poprosiłem Boga o trzecią wojnę światową, bo właśnie rozpoczynamy czwartą.

-Nie zdążyła. - Nell wsparła się na łokciach na krawędzi stołu. - Parę lat temu popełniła samobójstwo.

To nieemocjonalne wyznanie powinno zasznurować im wszystkim usta. Tymczasem wszelkie nici popękały.

-Nell ma wiele ukrytych talentów - wtrąciła Cindy, która przy moich rodzicach czuła się jak ryba w wodzie. Czasem miałem wrażenie, że mi ich ukradła, że ją kochali, że była ich wymarzonym dzieckiem, a ja tej poprzeczki nigdy nie osiągnę. - Na przykład umiejętnie kradnie cudzych facetów - zakończyła z sykiem.

-Justin nigdy by cię nie zdradził - odpowiedziała pewnie. - Czego nie można było powiedzieć o Jasonie.

Sześć par oczu ze mną na czele wkłuło się w nią, aż zaczęła krwawić. Te wszystkie sztylety kręciły w niej obszerne koła. Wypłynęła na szeroki ocean, tam gdzie sięgają sztormy.

-Rozumiem - wciągnęła ze świstem powietrze, kopnęła mnie w kostkę - że jej nie powiedziałeś i nie zamierzałeś powiedzieć. Przepraszam, wyrwało mi się.

-Łżesz - warknęła wściekle Cindy. - Nawet go nie znałaś. Nic o nim nie wiesz.

-Wiem, że przez całą drogę powrotną na lotnisko zachwalał moje pośladki, a gdy się żegnaliśmy, powiedział mi, że mam najpiękniejsze oczy, jakie w życiu widział.

Nie kłamała. Ugryzłem mankiet koszuli i siłą umysłu wymodliłem niewidzialność, bo nie chciałem brać udziału w tym, co tu za moment nastąpi. Nie załagodzi tego żadna szarlotka.

-Zamknij się. - Cindy przewróciła szklankę i tylko mi było w głowie ją podnieść. - Mała, biedna dziewczynka, która zakochała się w dorosłym facecie i być może do dziś łudzi się, że on kiedykolwiek to odwzajemni. Ale niech do ciebie dotrze, że nie masz u Justina żadnych szans. Odpieprz się od niego raz na dobre.

-Nie ma sprawy - rzuciła radośnie Nell. - Powiedz to jemu.

-Jesteś bezczelna - skwitowała matka, uderzając dłońmi w blat stołu, aż zadrżały pod nim nogi. - To jest właśnie powód, dla którego Justin nigdy nie pokochałby kogoś takiego jak ty. Ma Cindy. I jest z nią szczęśliwy. - Zaborcza satysfakcja rozlała się po twarzy Cindy, a w moich żyłach zgasło światło.

-Luz. - Rozparła się na szczeblach krzesła za łopatkami. - Żadnej miłości. Justin miałby pokochać kogoś od tak, po prostu? To przecież śmieszne. Prawda? - spojrzała na mnie wyczekująco, ale potrafiłem tylko gnieść w palcach truskawkę. 

-Może liczysz na jego pieniądze? - dorzucił ojciec. Zapragnąłem zabrać Nell jak najdalej stąd.

-Z całą pewnością dlatego pomogłam mu urobić jego babcię na setki tysięcy funtów, żeby teraz żerować na jego forsie.

-Nic o nim nie wiesz - włączyła się Jazzy, bo tylko jej świergoczącego głosu tu brakowało.

-Zupełnie nic - powtórzyła jak cień, a oczy miała puste i bez wyrazu. - Nie wiem, jak brzmią z jego ust przeprosiny. Nie wiem, jak trzęsą mu się dłonie, gdy bardzo czegoś żałuje. Nie wiem, jak marszczą mu się kąciki oczu, gdy się śmieje. Nie wiem, jak napinają mu się ramiona, gdy przytula i gdy chce być przytulany. Nie wiem, ile jest w nim czułości. Nie wiem, jak drży mu głos, gdy płacze. Nie wiem, jak smakują jego łzy. Nie wiem, jak brzmi "kocham" z jego ust. - Nie widziałem łez w jej oczach, ale czułem w swoim przełyku. Jej, nie swoje. - A teraz przepraszam, ale muszę skorzystać z toalety.

Wstała od stołu, ale tylko ja wodziłem za nią wzrokiem, gdy garbiąc się pod obszerną koszulką skręciła w boczny korytarz i wkrótce zniknęła mi z oczu. Zaraz jednak wstała Cindy, przepraszając jak Nell, ale idąc dostojnie, z uniesioną głową, świadoma wygranej w ty nierównym pojedynku.

Zrobiło mi się tak zimno, tak koszmarnie zimno, że odpłynęły mi z twarzy wszelkie kolory i poczułem się tak, jakbym już nigdy nie miał być szczęśliwy. Coś unosiło się w powietrzu. Coś, czego nie umiałem i nie chciałem nazwać, bo bez imienia siało mniejszą grozę. Siedzieliśmy przy stole, jakby nic się nie stało, a cisza wbijała nam w mózgi gwoździe. A gdy Cindy po minucie wróciła, pękająca dumą, satysfakcją, może rozbawieniem, gdy posłała mi zaborcze spojrzenie, już wiedziałem. Wiedziałem, ale nie wiedziałem co.

Dlatego kiedy usiadła na miejscu Nell i pogładziła mnie po kolanie, a jej dłoń wdrapywała się po drabinie mięśni i złapała mnie za krocze, zerwałem się z krzesła jak oparzony, przeniknąłem korytarz i stanąłem przed otwartymi drzwiami do łazienki. Drzwiami, za którymi nie było Nell. tylko jej cukierkowy zapach, który przez pół roku czułem na poduszce, zasypiając i budząc się z rana. Krew napłynęła mi do twarzy, a mięśnie rozerwały szwy koszuli. Jak głupi zajrzałem do łazienki, łudząc się, że otwarte na oścież okno to nowe zwyczaje mamy brzmiące: świeże powietrze przede wszystkim. Ale tak nie było. Uświadomiła mnie o tym podpaska przyklejona do lustra na wysokości oczu Nell, a na niej, przy czym pierwszy raz widzę podpaskę od środka, nakreślonych kilka krzywych słów:

Nie daj sobie wmówić, że jesteś złym człowiekiem. Jeśli oni nie widzą twojego kolosalnego serca, nie staraj się go pokazywać. Wrócę pierwszym lotem do Londynu. Za bilet oddam ci co do dolara. Pozdrów Cindy i powiedz jej, żeby udławiła się tą swoją pazernością. 

Podpisano: ta, która nic o Tobie nie wie, która zgubiła kulturę osobistą wiele, wiele lat temu, i która dławi się twoimi pieniędzmi.

Ps. Kocham, ale inaczej. 

~*~

Następny rozdział może być kluczowy. A może i nie jest :D

ask.fm/Paulaaa962