Prolog

Zamknij oczy.

Śmiało, zrób to.

Siedzisz na starym, drewnianym stołku o trzech koślawych nogach i czujesz się niekomfortowo, bo zgarbione plecy pragną oparcia bardziej, niż żołnierz po półrocznej misji pragnie seksu z żoną.

Siedzisz na starym stołku w zaciemnionym pomieszczeniu i nieustannie czujesz kilka par dzikich, oszalałych ślepiów, które czekają, aż ostatnia gula śliny przeturla się przez twój przełyk.

Grasz w rosyjską ruletkę. Zaciskasz w dłoni pistolet, wprowadzasz w ruch obrotowy magazynek. Zatrzymuje się. Przychodzi moment, w którym przykładasz lufę do skroni i przepraszasz w myślach matkę. Pociągasz za spust i masz równo 16,7% szansy na śmierć i 83,3% na życie. Sporo, mając na uwadze ryzyko i fakt, że rozmawiałeś z matką bez słów. Jeszcze jeden strzał i uznają cię za wariata z gnatem w ręce.

I skończysz w psychiatryku, a twoja matka udławi się bogactwem po strzale bez naboju.

Ocknij się, ale tylko na moment, by poprawić ciepły koc zsuwający ci się z ramion.

I zamknij oczy. Świat piękniejszy jest, gdy go nie widzisz.

Pierwsza runda za tobą. Do magazynka dokładają jeszcze jeden nabój i twoje szanse zmniejszają się o kolejne 16,7%. Dłonie zaczynają ci się pocić i spluwa nie siedzi w rozedrganych palcach tak pewnie. Wymyka się, zatacza piruety i omija słupki jak narciarz bijący rekord na slalomie gigancie. Jeszcze raz przepraszasz matkę i widząc jej zatroskaną twarz poci ci się również kark. Za późno, by dorwać skrawek chusteczki i otrzeć go z kropel strachu.

Strzelasz. I wygrywasz, bo życie nie leży w twoich rękach. Siły fizyki trzymają twoją stronę i oba naboje omijają spoconą skroń, po której spływają resztki nawilżającego kremu o zapachu rumianka. I marzysz o filiżance herbaty rumiankowej, którą matka postawiłaby przed tobą na wytartym, drewnianym stole.

Ale jedno gówno kładzie przed tobą pistolet załadowany do pełna. Załadowany tak, jak londyńskie autobusy upychają ludzi w godzinach szczytu. Albo tak, jak pakują sardynki do aluminiowej puszki. Przykładasz lufę do serca, bo skroń zeszła na dalsze tory. Przykładasz i wiesz, że cię nie zabije, a jedynie osłabi, żebyś za drugim razem stanął do walki bez pełni sił. I nie masz wyjścia, bo drugi gnat czeka na ciebie i uśmiecha się z wdziękiem białowłosej niewiasty, której nie sposób odmówić. Celujesz w serce, a nabój przedziera się przez wnękę i zahacza o skrawki poranionego mięśnia.

Widzisz na stoliku trzeci pistolet. Krwawisz, płaczesz, jesteś zbyt słaby, by podnieść go i zakończyć przygodę spektakularnym akcentem. Ale nabój kusi, a smak ma słodszy niż kostka czekolady oblana złocistym miodem.

I nagle uświadamiasz sobie, że znasz tę frazę z reklamy płatków śniadaniowych Nestlé Cheerios. I masz ochotę na miseczkę pełną mleka.

Bo miłość jest jak gówno. Raz przyczepi się do podeszwy i musisz użerać się z nim przez całe życie. Choćbyś czyścił buta na trawie i małym patykiem pomiędzy szczelinami, niewdzięczne okruchy zostaną zawsze. Gdy w nie wdepniesz, zadajesz strzał z pierwszego pistoletu. Potem żyjesz z odłamkami i wypala drugi gnat. A trzeci daje ci szansę. Albo pozbędziesz się okruchów, albo wdepniesz w gówno ponownie.

Do trzech razy sztuka.

~*~

Więc witam Was bardzo gorąco po miesięcznej przerwie od zakończenia drugiej części. Ruszamy z trzecią i powiem Wam na przykładzie czterech rozdziałów, które już napisałam, że początki będą bardzo lekkie i przyjemne w czytaniu. Osobiście nigdy nie pisało mi się czegoś tak dobrze. Ze względu na to, że prolog wyszedł dość dziwny i skomplikowany, pierwszy rozdział pojawi się wkrótce. Zajrzyjcie do zakładki z bohaterami, bo pojawiła nam się nowa, urocza postać. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną do końca "Third time lucky" :)

ask.fm/Paulaaa962